Macaparana (ur. 1952) to znany artysta brazylijski, malarz i ilustrator uprawiający sztukę geometryczną. W jego twórczości widać wyraźne wpływy sztuki awangardowej, szczególnie takich artystów jak Hans Arp lub polskiej rzeźbiarki Katarzyny Kobro. Swoją pierwszą wystawę zaprezentował w 1970, w wieku zaledwie 18 lat. Od 1973 mieszka w Sao Paulo. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w uznanych galeriach, jak również konkursach i biennale, między innymi: Bienal Iberoamericana de Arte en México (1984), „Art Salão Contemporânea Paulista” in São Paulo (1986), the XXI Bienal Internacional de São Paulo and the editions of ARCO in Madrid since 2005. Macaparana to jest artystyczny przydomek, nadany mu przez przyjaciela Pietro Maria Bardiego (założyciela Muzeum Sztuki Sao Paulo) i pierwotnie jest też nazwą rodzinnego miasta artysty.
Na temat twórczości Macaparany napisał dr Dariusz Mlącki, polski artysta malarz, ekspert w dziedzinie sztuki współczesnej:
Macaparana – świecka metafizyka
Artysta brazylijski, obdarzony niezwykłą wrażliwością i subtelnością. Lokujący się wśród artystów posługujących się językiem geometrii. Kontynuator neoplastycyzmu i koncepcji Malewicza. Uczestnik 21 Biennale Sztuki w Sao Paulo. Talenty manualne odziedziczył po dziadku stolarzu i ojcu krawcu. Nasiąknął technologią, kolorami, wykrojami i rzemieślniczym artyzmem. W jego pracach możemy zobaczyć doskonałość warsztatową, wyrafinowaną formę. W geometrycznych pracach doszukuję się tęsknoty za przestrzenią, harmonią i trójwymiarowością. Minimalistyczny język staje się podmiotem nabierając znaczeń, tworząc semantyczne warstwy.
U Macaparana geometria jest sposobem przekazywania określonych treści, a nie formułą estetyczno-dekoracyjną. Dostrzegam w jego twórczości czyste wartości sztuk wizualnych jak: ,, Ład’’ – zapis porządku praw rządzących uniwersum, harmonia barw i rytmów, piękno jako emanacja duchowości oraz metafizyka z nienazwaną energią skłaniająca do transcendencji i medytacji. Macaparana przekracza sztukę konkretną zimną i zracjonalizowaną, obdarzając ją wrażliwością i subtelnością, a także tajemniczą atmosferą pracowni dziadka i ojca. Tworzy konstrukcje jakby były panteistyczną medytacją. Przekracza wymogi sztuki konkretnej w kierunku uduchowienia poprzez kolor, rytm, i trójwymiarowość. Nazwałbym to świecką metafizyką.
dr Dariusz Mlącki, 2016
Pingback: Matematyka i kolor – abstrakcje geometryczne Jerzego Grabowskiego - Retroavangarda
Pingback: Wystawa kolekcji Retroavangardy i galerii Korekta - Retroavangarda
Pingback: Sztuka konkretna i neokonkretna w Brazylii w latach 50./60. - Retroavangarda